Wednesday, November 6, 2013

Կասկադ


Շանթ Հարությունյան


Անվճար բարեգործական ճաշարանում մարդկային ճակատագիր է որոշվում

Երևանի տարբեր վարչական շրջաններում գործում են անվճար բարեգործական ճաշարաններ, որոնք օրական մեկ անգամ սնունդ են մատակարարում թոշակառուներին, հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց, ինչպես նաև սոցիալապես անապահով ընտանիքների ներկայացուցիչներին:

Մեկ անգամյա սնունդն իր մեջ ներառում է երկու ուտեստ (մեկը տաք), հաց, հյութ կամ թեյ: Ճաշարանները բաց են շաբաթական 5 օր: Շաբաթ և կիրակի օրերին մարդիկ ինքնուրույն պետք է հոգան  իրենց ճաշի հարցը:
Թվում է, թե պետությունը հոգում է այս խավի  մարդկանց կարիքները գոնե մասամբ՝ նրանց օրական մեկ անգամյա սննդով ապահովելով, սակայն այս  բարիքից  տվյալ խավի ոչ բոլոր ներկայացուցիչներն  են կարողանում օգտվել:

Բանն այնն է, որ այսպիսի բարեգործական ճաշարաններ կան Երևանի ոչ բոլոր վարչական շրջաններում…  մի վարչական շրջանը կարող է ունենալ  մի քանի այսպիսի ճաշրան, իսկ մեկ այլ  վարչական շրջանում ՝  նման հաստատություն առհասարակ չկա:
Այս տեղեկությունն, ըստ էության,  հաստատեց նաև Երևանի քաղաքապետարանի լրատվության և հասարակայնության հետ կապերի պատասխանատու Արթուր Գևորգյանը: 

Նա ընդգծեց, որ ճաշարանների մի մասն է ֆինանսավորվում տվյալ վարչական շրջանի  թաղապետարանի կողմից, մնացածը՝ բարեգործական  կազմակերպությունների աջակցությամբ են գործունեություն ծավալում:
Երևանի բարեգործական ճաշարանները, բացի թաղապետարաններից ֆինանսավորում են երկու բարեգործական կազմակերպություններ՝ <<Առաքելություն Հայաստան>> և ՀՕՖ-ը` (Հայ օգնության ֆոնդ) :
Այսպիսով , օրինակ Նոր Նորք վարչական շրջանում գործում է 6 բարեգործական ճաշարան, դրանցից 5-ը պատկանում են բարեգործական կազմակերպություններին՝ (4-ը <<Առաքելություն Հայաստան>>, Մեկը՝ ՀՕՖ-ին), իսկ մեկը ֆինանսավորվում է վարչական շրջանի թաղապետարանի կողմից:  Քանաքեռ-Զեյթունում կա երեք նմանատիպ ճաշարան:

Մինչդեռ Նորք-Մարաշ, Նուբարաշեն, Էրեբունի  վարչական շրջաններում այդօրինակ ճաշարաններ առհասարակ չկան. ասել է, թե այս թաղամասերում ծերեր, հաշմանդամներ կամ թոշակառուներ չեն բնակվում կամ էլ բոլորը սոցիալապես այնքան ապահով են, որ դրա կարիքը չկա էլ:
Ավան վարչական շրջանի միակ բարեգործական ճաշարանը ֆինասավորվում է «Առաքելություն» բարեգործական հիմնադրամի կողմից: Այստեղ օրական այցելում է մոտ 200 մարդ:

Մալաթիա վարչական շրջանում գործում է երկու բարեգործական ճաշարան, որոնցից մեկը ֆինանսավորում է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը, մյուսը՝ թաղապետարանը: Մենք պարզեցինք, որ այս երկու ճաշարաններից միասին օգտվում է մոտ 250 հոգի: Ի դեպ սա Երևանի միակ ճաշարանն է, որը ֆինանսավորում է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածինը:
Նշենք, որ թեպետ <<Առաքելություն>> բարեգործական ընկերությունը  ֆինանսավորում է  մի շարք վարչական շրջանների բարեգործական ճաշարանները, կազմակերպությունն ունի լուրջ ֆինանսական խնդիրներ: Ամռանը նրանք մտահոգվում էին, որ ճաշարաններն առասարակ կարող են փակվել՝ ֆինանսական սուղ ռեսուրսների պատճառով, հիմա կարծես խնդիրը փոքր ինչ լուծվել է, սակայն  ոչ ամոբղջությամբ: Մեզ հետ զրուցում կազմակերպության աշխատակցուհի Նուրիկ Դաղունցն ասաց, որ  իրենց կազմակերպությունը գործում է հիմա այնպես, ինչպես և նախկինում: Ֆինանսավորման աղբյուրների մասին այլ տեղեկություն հաղորդել չցանկացավ: Նա նաև նշեց, որ իրենց ֆինանսավորման տակ գտնվոց բոլոր ճաշարաններից միասին օգտվում է 800-ից ավել մարդ:

Հարկ է նաև ընգծել, որ բացի այն, որ անվճար բարեգործական ճաշարաններ  կան ոչ բոլոր վարչական շրջաններում, կա մեկ այլ՝ շատ կարևոր  խնդիր ևս:
Արդեն նշել ենք, որ այս ճաշարաններից օգտվում են հիմնականում մեծահասարակները, հաշմանդամություն ուենցող մարդիկ, և միայնակ թոշակառուները: Նրանցից ոչ բոլորին է հարմար ամեն օր երթուղաին տրանսպորտով հասնել ճաշարան՝ նախ 200 դրամը թոշակառուի համար մեծ գումար է և երկրորդ՝ շատերի առողջականը չի ներում:

Օրինակ՝ Աջափնյակ վարչական շրջանում  գործում է բարեգործական ճաշարան, որը գտնվում է 15-րդ թաղամասում: Դե պատկերարցեք որքան դժվար է Լինինգրադյան փողոցի բնակչին հասնել ամեն օր 15-րդ թաղամաս՝ մեկ աման հաց ուտելու համար: Դե իսկ ձմռանը այնտեղ գնալը պարզապես անիմաստ է նույնիսկ, մանավանդ եթե առողջական խնդիրներ ունես:

Այս ճաշարան ամեն օր այցելող Արթուր պապը մեզ պատմեց, որ մեծ դժվարությամբ է գնում, քանի որ աչքերի հետ կապված խնդիր ունի և դժվարությամբ է տարբերում երթուղայինի համարները.<< Ստիպված եմ լինում կանգառում ժամերով կանգնել կամ ինչ որ մեկին խնդրել, որ նայեն իմ համարը: Ընդհանուր գոհ եմ շատ, լավ մթնոլորտ է , նույնսիկ այս տարիքում շատ նոր ընկերներ և ինչու չէ նաև ընկերուհիներ եմ ձեռք բերել>>:
Նա նաև պատմեց, որ միայնակ թոշակառու է , ապրում է թոշակով՝ 44.000 դրամ, որն իրեն այնքան էլ չի բավականացնում: Բացի այդ էլ հավանում է ճաշարանում պատրաստվող ուտելիքը.<< Շատ համեղ է ամեն ինչից  շատ գոհ եմ, ուղակի տեղն ինձ համար շատ հեռու է , կուզենայի այստեղ մոտ լիներ, որ ոտքով գնայի գաի, էլ գումար չծախսեի դրա վրա:
Ստացվում է մեկ աման ապուր ուտելն էլի  գումար է արժենում՝  ամենաքիչը 200 դրամ: Ասում եմ ամենքիչը, որովհետև պատահում է՝ ետ վերադառնալիս ինձ հետ ճաշարանի կանացից են հետ գալիս և նրանց  փոխարեն ես  եմ վճարում>>:

 Արթուր պապի այցելած ճաշարանը օրական այցելում է 112 մարդ, այն ֆինանսավորվում է Աջափնյակ վարչական շրջանի թաղապետարանի կողմից: Ճաշարանի պատասխանատու տիկին Ժասմինը մեզ ասաց, որ   մարդիկ հաճույքով են  գնում ճաշարան՝ հաց ուտում, ապա միմյանց հետ զրուցում, երիտասարդկան կյանքի ջերմ հուշերն իրար պատմում: Նա նաև պատմեց, որ մոտ մեկ տարի առաջ երկու միայնակ թոշակառու այստեղ ծանոթացել, ապա որոշել են կյանքի մնացած տարիներն իրար հետ անցկացնել.<< Այսպիսի հետաքրքիր պատմություններ շատ են լինում, մենք էլ ուրախանում ենք: Բայց երբեմն այստեղ տհաճ միջադեպեր էլ են լինում, դե մարդիկ արդեն տարիքներն անց են , երբեմն անհարկի խոսակցություննր են հնչեցնում , միմյանց հետ վիճաբանում: Ես աշխատում եմ ամեն օր այստեղ լինել, որպեսզի վերահսկեմ: Մոտ մեկ շաբաթ առաջ էր օրինակ մեր այցելուներից Ռազմիկ անունով մի պապիկ կար, կռիվ էր անում, որ իր հարևանի համար էլ ճաշ լցնենք տանի, բայց մեզ մոտ նման բան չկա: Պատրաստում են այստեղ և  գալիս ուտում են այստեղ>>:

Մենք տեղեկացանք նաև, որ այս ճաշարանը բացի  ուտելիքից՝ գրանցված  , ճաշարան այցելուների համար  տաք եղանակներին պարբերաբար էքսկուրսիաներ է կազմակերպում:
Մեզ հետ զրույցում Անդրանիկ պապը պատմեց, որ ամռանը երկու անգամ Սևան են գնացել՝  ճանապարհածախսի և ուտելիքի համար ոչ մի կոպեկ չվճարելով:
Բացի այդ եղել են Արզնիում, Աղվերանում, վերջերս էլ՝ Աբովյանի նորակառույց Սուրբ  Հովհաննես եկեղեցի են միասին այցելել:
5-րդ Մասիվում ՀՕՖ-ի հովանավորությամբ  գործող անվճար բարեգործական ճաշարան  ամեն օր այցելում է միայնակ թոշակառու  Էմմա տատիկը: Տիկին Էմման թեպետ արդեն 76 տարեկան է, բայց լի է  կյանքով և էներգիայով: Նա բացի ճաշարան այցելելուց ամեն օր գնում է   մեծահասակների համար նախատեսված պարի և երգի խմբակների: Ճաշարանից գոհ է, ասում է, որ պատրաստելու  հետ երբևէ սեր չի ունեցել, ամուսինը խոհարար է եղել և տան ճաշը միշտ նա է պատրաստել.<<Մատերի վրա կարող եմ հաշվել, թե ամուսնանալուց հետո քանի անգամ եմ ճաշ պատրաստել, միշտ ամուսինս է եփել…. Հիմա նա չկա, աղջիկս էլ ոչ այնքան հաջող ամուսնացել է, ինձ օգնել չի կարողանում, այդ իսկ պատճառով էլ այցելում եմ ճաշարան:

Մի փոքր առողջական խնդիրներ էլ ունեմ ՝ ամեն բան չեմ մարսում,  հատուկ խնդրել եմ, որ կծու և թթու չպատրաստեն: Պատկերացրեք ինձ ընթառաջել են>>,-պատմեց նա:
Զրուցեցինք նար ՀՕՖ-ի ճաշարանների գծով պատասխանատու Գևորգի հետ:  Վերջինս նշեց, որ իրենք ունեն անվճար բարեգործական 5 ճաշարան , որտեղ միասին այցելում է 624 մարդ: Նա նշեց, որ սնունդ տրամադրում են օրական մեկ անգամ՝ երկուշաբթիից շաբաթ օրերին: Այսինքն՝ ի տարբերություն մյուս ճաշարանների՝ քաղաքացիները այս բարեգործական ճաշարաններից կարողանում են օգտվել շաբաթը վեց օր:

Բացի լիովին անվճար բարեգործական ճաշարաններից  Երևանում կա նաև թվով 8 կիսաանվճար ճաշարաններ: Կիսաանվճար ճաշարանը համեմատաբար էժան հաց ուտելու վայրերն են, որտեղ էլի այցելում են հիմնականում մեծահասակներ, միայնակ թոշակառուներ: Այս ճաշարանները բաց են շաբաթվա բոլոր օրերին:  Մեկ աման հավով ապուրն, օրինակ, 15-րդ թաղամասում գտնվող  ճաշարանում արժե 400 դրամ:

Մեզ հաջողվեց պարզել, որ  Աջափնյակի անվճար բարեգործական ճաշարանից օգտվողներից մի մասը շաբաթ և կիրակի օրերին այցելում է այստեղ:

Մեկ այսպիսի ճաշարան կա Երրորդ մասում, մեկը՝ Էրեբունիում, Ավանում, Մալաթիայում, Դավթաշենում, 7-րդ Մասիվում և մեկն էլ՝ Նոր Նորքում:

Պարող հավերը


Հելոուին


Մաշտոցի պուրակ


Թաիլանդ

Բրյուսովցիները, կարծես, զուգարանի թուղթ են գողանում



Գարշահոտություն, թղթի և օճառի բացակայություն: Ահա սա է Երևանի Վ. Բրյուսովի  անվան պետական լեզվաբանական համալսարանի զուգարաններում տիրող իրավիճակը: 
Հինգհարկանի շենքի վեց զուգարաններից միայն երկուսում է քիչ, թե շատ մաքրություն 
տիրում: 

Վերջիններս նախատեսված են դասախոսների համար, ուր ուսանողների մուտքը խստիվ 
արգելվում է: 

Ուսանողների համար նախատեսված զուգարաններում թղթի և օճառի գրեթե մշտական 
բացակայությունը, աղտոտվածությունն ու տհաճ հոտը շատերին ստիպում են, պարզապես, 
չօգտվել զուգարաններից: Իսկ օգտվողներն էլ դժգոհում են նախևառաջ թղթի 
բացակայությունից, ապա նոր միայն` գարշահոտությունից:

<<Ահավոր է: Ստիպված եմ օգտվում, քանի որ երկար ժամանակ եմ անցկացնում 
համալսարանում: Հոտն անտանելի է, էլ չասեմ, որ գրեթե միշտ թուղթ չկա>>,- ասում է 
ուսանողուհի Լուսինե Գրիգորյանը:

Պարետ Համլետ Սահակյանի կարծիքով տարեկան 600 հատ զուգարանի թղթի փոխարեն, 
եթե նույնիսկ, կրկնակի գնեն, ապա իրավիճակը նույն է լինելու, քանի որ ուսանողների մոտ 
դեռևս չի ձևավորվել զուգարաններից օգտվելու կուլտուրան: 

<<Ես` ինքս  առավոտյան բաժանում եմ թղթերը, հեղուկ օճառները (երբեմն նաև` կոշտ) բայց, հո՞ պարապ չեմ` ամբողջ օրը հետևեմ, թե զուգարանների թղթերն ու օճառները երբ թարմացվելու կարիք կունենան: Լիքը ուրիշ գործեր ունեմ: Հավաքարներին կարգադրված է զբաղվել այդ հարցերով: Սակայն, խեղճերը, երբեմն հոգնում են ուսանողների անբարեխիղճ 
վերաբեմունքից և, բարկությունից կարող է չմաքրեն զուգարանները ու գաք տեսնեք, որ 
մաքուր չէ կամ թուղթ չկա: Դա, հո՞, չի նշանակում, որ նրանք ընդհանրապես չեն մաքրում>>,- ասում է ԼՄՀ մասնաշենքի պարետը:

Հավաքարարների խոսքով անհնար է մշտական մաքրություն և կարգուկանոն պահպանել 
մոտ 4500 ուսանողների առկայության դեպքում, երբ նրանք իրենց հերթին գռեհիկ 
վերաբերմունք են ցուցաբերում զուգարաններից օգտվելիս:

<<Մենք փորձում ենք, հնարավորինս վերահսկել իրավիճակը, բայց ուսանողներն էլ են 
մեղավոր: Դնում ենք այնքան թուղթ, որքան մեզ տալիս են: Եղել են դեպքեր, երբ թղթերը 
գողացել են: Աղջիկ են, երկար մազերը սանրում, լցնում են լվացարանների մեջ>>, - ասում է հերթապահ հավաքարար Նորա Հովհաննիսյանը:

Ըստ պարետի` դժվար է ապահովել կատարյալ մաքրություն, քանի որ հավաքարարները 
պատասխանատու են ոչ միայն զուգարանների, այլև ամբողջ շենքի մաքրության համար: Բուհի ղեկավարությունից յուրաքանչյուր զուգարանի համար մեկական հավաքարար 
ունենալու նրա խնդրանք-պահանջն առ այսօր անտեսված է մնացել: Միայն այս դեպքում հնարավոր կլինի դրսևորել անհրաժեշտ հետևողականություն:

Ի դեպ` հենց պարետի հետ զրույցում պարզեցինք, որ հավաքարարներին տրվում են նաև 
օդափոխիչ նյութեր, որոնց հոտը, կարծես, երբեք չի թարմացրել և ո՛չ մի զուգարան:

Պարետը, պահեստապետը և հավաքարարները կարծում են, թե ուսանողները գողանում են 
զուգարանի թղթերը, երբեմն նաև` կոշտ օճառները:

Նրանք հավաստիացնում են, որ իրենք իրենց գործը լավ են անում, և մինչ այժմ որևէ բողոք չեն ստացել: Սակայն հարցված ուսանողներից շատերը դժգոհում են և ՛ զուգարանի թղթի
 բացակայությունից, և ՛ տհաճ հոտից, և ՛ մաքրությունից:


Հ.Գ. Փորձեցինք մատակարարման բաժնի վարիչից ճշտել, թե որքա՞ն գումար է համալսարանի բյուջեից հատկացվում տնտեսական ապրանքներ գնելուն, և որքա՞ն պետք է հատկացվի անհրաժեշտ քանակությամբ պարագաներ գնելու և զուգարաններում պատշաճ վիճակ ապահովելու համար, սակայն վերջինս արձակուրդում էր: Բացի այդ էլ <<ներքին խոհանոցային>> ծախսերը ուսանողների համար անհասանելի են:


Լուսանկարներ





Անդրե և Լենա Ղազարյան- “Ես քեզ կուզեի ատել”. ՇՈՒՏՈՎ (տեսանյութ)


Հայաստանյան “X-Factor” նախագծի երկրորդ եթերաշրջանի կիսաեզրափակչի ժամանակ, երբ Անդրեի թիմակից Լենա Ղազարյանը կատարեց հատուկ իր համար գրված “Ես քեզ կուզեի ատել” երգը, երգիչը խոստացավ, որ անգամ նախագծից հետո զուգերգով հանդես կգա Լենայի հետ:

Ֆոտոներ...














Լոտոները հայոց

Մեր իրականության մեջ մարդկանց  գրպանները դատարկելու տարբեր ձևեր կան, որոնցից մեկն էլազգային անվանումներով, ամպագոռգոռ ձայնովօրը 1000 անգամ գովազդվող  վիճակախաղերը` նույն ինքը լոտոներն են:
Արդեն 15 տարուց ավելի է, ինչ «լոտո» հասկացությունը մեր իրականություն է ներխուժել ու դուրս չի գալիս: Մարդիկ մինչ օրս էլ հավատում են խաղարկվող գումարներին, մեքենաներին,տներին և հույս ունեն, որ ինչ-որ մի օր էլ իրենց բախտը կբերի:

<<Միշտ խաղացել եմ, խաղում եմ, հավատում եմ: Չնայած հազարավոր դրամներ եմ ծախսել, բայց մի անգամ եմ շահել, բջջային հեռախոս: Մեծ հավատով սպասում եմ, որ մի օր էլ ավտոմեքենա կշահեմ>>,-ասում է 56-ամյա Մարատ Հարությունյանը:

Վիճակախաղերի փոքրիկ սեղանիկներ, նրանց շուրջ կանգնած տարեց մարդկանց տեսնում ենք ամեն քայլափոխի: Նման մի սեղանիկ էլ  դրված է Բաղրամյան փողոցում` մետրոյի հարևանությամբ: Լոտո վաճառողը` 70 տարեկան Հայկ պապը, պատմեց մեզ, որ այսօր լոտոն այսպես ասած մոդայից դուրս է եկել.


<<Ես 20 տարի ա լոտո եմ ծախում: Շինարար եմ եղել: Երկիրը, որ շուռ եկավ, սկսեցի լոտո ծախել: Հիմա լոտո չեն առնում: Առաջ առավոտից իրիկուն ազատ ժամանակ չէի ունենում, ահել-ջահել լոտո էին առնում, շահում: Էսօր առավոտից իրիկուն կանգնեմ 2 հատ կամ կծախեմ, կամ չէ: Շատ ա վատացել լոտոյի գործը: Դե լոտոն լավը չի, չեն առնում մարդիկ>>:

Հայկ պապը պատմեց, որ երեք հարյուր լոտո է ստանում, ու երկու օրը մեկ տվյալ լոտոյի վաճառքով զբաղվող ընկերությունից գալիս են ստուգելու.

<< Գալիս ա, ասում ա քանի՞սն ես ծախել: Ասում եմ մի ասա քանիսն ես ծախել, ասա քանի՞սն են շահել: Բա չե՞ք ուզում էդ մարդկանց տված հազարավոր դրամներից, գոնե կեսը իրանց տաք, որ էլի առնեն, խաղան: Շատ վատ են տպում ու հետո բաժանում  լոտոները: Ես էդ տղուն էլ եմ ասել, պիտի նենց անես, որ երեքի մեջ գոնե մեկը շահի: Հենա էն օրը մի տղա 1200 դրամ տվեց 4 հատ էս ծտերից առավ ու ոչ մեկը չշահեց, բա էլ նորից կգա՞ լոտո առնի: Ես էլ եմ ինձ վատ զգում, որ մարդիկ էդքան փող են տալիս ու 300 դրամ շահեն թե չէ>>:

Բարկացած վաճառողը նաև ավելացրեց, որ յուրաքանչյուր վաճառված լոտոյից իրեն 20-30 դրամ է մնում:

<<Լոտո ծախելը էդ գործ չի, մեզ ոչ աշխատող են համարում, ոչ ստաժ են հաշվում ու ոչ էլ փող ենք աշխատում: Առավոտից իրիկուն կանգնում-սառում ենք: Բայց որ սենց շարունակվի ձմեռվանից էլ չեմ էլ կանգնելու>>,-ավելացնում է հիասթափված Հայկ պապը:

Մեր համաքաղաքաքացիներից մեկն էլ` 25-ամյա Անին, միանալով զրույցին` ծիծաղելով ավելացրեց.

<<Ավելի քան 5 տարի լոտո եմ խաղացել, բայց այդպես էլ չի հաջողվել մեծ շահում ունենալ, բախտս երբեք չի բերել, էլ ուժ ու փող չունեմ, էլ չեմ խաղում, միայն երբեմն փողոցում, որ տեսնում եմ, հավատ ա արթնանում մեջս ու  ուզում եմ կրկին փորձել, բայց ինձ զսպում եմ ու չեմ գնում>>:

Համեմատելով լոտոների տարբեր տարիների բազմազանությունն ու խայտաբղետությունը, կարելի է ասել, որ պատկերը փոխվել է: Այժմ ոչ միայն մարդիկ են սկսել ավելի քիչ հավատալ լոտոների զորությանը, այլև լոտոներն են <<չքացել>>: Այս հարցի շուրջ փորձեցինք պատասխան ստանալ պատկամ մարմիններից:

Նշենք,  որ լոտոների ոչ միայն վերահսկողությամբ այլև լիցենզավորմամբ զբաղվում է ՀՀ Ֆինանսների և Էկոնոմիկայի նախարարության աշխատակազմի` լիցենզավորման պայմանների և պահանջների հսկողության տեսչությունը:

Նրանց հավաստմամբ 2001թ.-ին Երևանում կար մոտ 15 վիճակախաղ` «Համով լոտո», «Ուրախ լոտո» «Խոշոր շահում», «Առողջ լոտո», «Ընտանեկան լոտո», «Թիվի լոտո», «Շանս», «Բարի լոտո», ակնթարթային շահումով լոտոներ և այլն:

Այսօր  դաշտում գործում է 6 վիճակախաղ, որտեղ  մենաշնորհը «Ընտանեկան լոտոյինն» է:
Ակամայից հարց է առաջանում, թե ու՞ր կորան բարեկեցիկ կյանք խոստացող մյուս լոտոները:
Նախարարությունից պատասխանեցին, որ իրավիճակը սկսել է փոխվել դեռևս 2004թ.-ից երբ  վիճակախաղերի բիզնեսով զբաղվող մի քանի ընկերությունների շուկայից դուրս թողեցին.

<<Նման դեպքերը պայմանավորված են տուրքի քառակի բարձրացմամբ: Մինչեւ 2003թ. վիճակախաղերի կազմակերպման գործունեությամբ զբաղվելու համար տնտեսվարողները լիցենզիա ստանում էին 25 միլիոն դրամ պետտուրքի դիմաց, իսկ դրանից հետո 100 միլիոն>>: 

Մեզ հետ զրույցում տեսչության ներկայացուցիչը ավելացրեց, որ լիցենզիա չտրամադրելը ոչ միայն կապված է պետտուրքի ավելացմամբ, այլև շատ տնտեսվարողների մոտ խախտումների հայտնաբերմամբ:

<<Իհարկե պետք է նշեմ նաև, որ եղել են այնպիսի ընկերություններ, որոնց լիցենզիայի ժամկետը դեռ լրացված չի եղել, սակայն նրանք ինքնակամ չեն շարունակել գործունեությունը>>:

Միգուցե՞ լոտոների ոլորտում նման փոփոխությունները բերում են ազգային վիճակախաղի ստեղծմանը, ինչն արդեն սկսել է Ղարաբաղում:
<<Լեռնային Ղարաբաղի Կառավարությունը նախաձեռնել է  <<Շահում ես դու, շահում է քո երկիրը>> խորագիրը կրող ազգային վիճակախաղ, որը տեղի է ունենալու դեկտեմբերի 28-ինև վիճակախաղի վաճառքից ստացված ողջ գումարը ուղղվելու է վերաբնակեցման ծրագրերին>>:

Այս մասին, օրերս հայտարարել է գաղափարի համահեղինակ ու իրականացնող, ԼՂՀ փոխվարչապետ Արթուր Աղաբեկյանը: Նրա խոսքով երկու ամսում իրացվել է վիճակախաղի շուրջ 120.000 տոմս: Նա նաև հույս է հայտնել ավելի շատ մարդկանց ներգրավել այս գործում

Վիճակախաղի տոմսն արժե 2000 դրամ և  կազմակերպիչներն հույս են հայտնում ավելի շատ մարդկանց ներգրավել այս գործում:

Մեզանից շատերն իրենց բախտն ու հաջողությունը հաճախ կապում են վիճակախաղի հետ: Եվ անգամ իրենց օրվա հացի գումարից բաժին են հանում վիճակախաղի տոմս գնելու համար` երազելով խոշոր շահումի մասին:

Մեր համաքաղաքացիների հետ զրուցելիս պարզ է դառնում, որ կան լոտոյից հիասթափվածներ և հույսը դեռ չկորցրածներ:
Իսկ մեզ մնում է հաջողություն մաղթել լոտոյի բոլոր անդավաճան <<հավատացյալներին>>: